İki Yetim, İki acı; Bir kavuşma: Annem, 75 yıl sonra öz kardeşini buldu

Hanım Turan, tam 75 yıl sonra kendisinden 1 yaş büyük ağabeyi İhsan Köker’in varlığından haberdar oldu. Kars’ta kucaklaşan kardeşler, o ana tanıklık edenleri gözyaşlarına boğdu

 Hep başkalarının hikâyelerine odaklanırken, bu kez hikâye benim başımda patladı.

Yaşadığım şehir İstanbul’dan annemi ziyaret için gittiğim İzmit’te, annemin bir öz kardeşi olduğunu öğrendim.

Annem Hanım Turan ile müstakbel dayım Halis Köker böyle kucaklaştı.

Yengem Yıldız Turan birkaç yıldır, birilerinin telefonla evi aradığını, arayanların da annemin kardeşi olduğunu söylediğini paylaştı. Annem, inanmadığı için oralı olmamış. Ama ben kayıtsız kalamadım; arayan o numaraya döndüm…

Konuştuğum kişi Halime Nazik’ti…

Annemin öz kardeşinin yani dayımın kızı… Yani benim yeğenim…. 

İKİ YETİM, İKİ ACI BİR YOKSUNLUK

Anlattığına göre anneannem, üzerine “kuma” getirildiği için dedemden ayrılmış. Ayrıldığında ise anneme hamileymiş. Annem, anneannesinin evinde dünyaya gelirken, 1 yaş büyük ağabey ise baba evinde kalmış. İhsan, 3 yaşındayken babası (dedem) ölmüş, aynı zamanlarda ise annemin annesi bir başkasıyla evlenmiş. İhsan, Kağızman’da amcasının evinde büyürken, kardeşi Hanım ise 16 yaşında evlenip ayrıldıktan sonra hayatına İzmit’te devam etmiş. Bir kardeş Kağızman’da, diğer kardeş İzmit’te birbirlerinden habersiz yılları geçirmişler. 

ÖLÜM DÖŞEĞİNDE GELEN GERÇEK!

Köker’e bir kardeşi olduğu haberini ise 14 yıl önce ölüm döşeğindeki Yusuf dayı vermiş… Hikâyenin bu bölümü filmlerdeki gibi… Yusuf dayı “Senin bir bacın var, İzmir’de üvey kardeşleri var… Git bul” dedikten sonra hayatını kaybetmiş.

İzmir’deki üvey kardeşlere ise İhsan Köker’in aynı mahallede oturan kızı Halime Nazik, 4 yıl önce ulaşmış… Ulaşmış ulaşmasına ama Hanım Turan, bu durumu haber verenlere inanmamış; her defasında telefonu kapatıvermiş…  

ÖLMEDEN BİR GÖREYİM GEL!

Halime’den dinlediklerimden sonra bu defa ağabeyi Muhsin’le görüşüyorum. Halan burada diyorum… Aracına atlayıp İstanbul’dan İzmit’e geliyor; “İyi ki varsın hala” yazılı bir pasta ve kucak dolusu özlemle geliyor. Muhsin evde, annemi kardeşi ile görüntülü konuşturuyor. 1 yaş büyük ağabey, “Annemmm… Ölmeden bir göreyim gel” diye ağlıyor. 

KARDEŞLER; KOLKOLA, YAN YANA…

Geriye tek bir şey kalıyor… Onları kavuşturmak… 75 yaşındaki annemi uçakla götürmek istediysem de aile bireylerinin katılımıyla sayımız artınca, mecburen karayoluyla gitmek zorunda kalıyoruz. 2 araç, 7 kişi yola çıkıyoruz. Ayaklarını uzatsın, uyuyabilsin diye araçlardan birinin arka koltuğunun tamamını anneme ayırıyoruz.

15 saatlik yol, Horasan-Kars arasındaki yolun kapalı olması nedeniyle 22 saatte tamamlanıyor. 18 Ağustos sabahı çıktığımız yolculuk 19 Ağustos sabaha karşı sona erdiğinde annem yeniden dünyaya geliyor. Büyük kavuşmanın adağına kurbanlar kesiliyor. 

Annemin, daha önce hiç görmediği öz kardeşi ile 75 yıl sonra kucaklaşmasını görmek içimi ısıtıyor. Geçen yıl vefat eden babam nedeniyle elden ayaktan kesilmiş, gözlerinin feri sönmüş annem, o kavuşma anında genç kız edasıyla gülücükler saçıyordu. Sarıldıklarında sönmüş gözlerine ışıklar saçıldığını görüyordum. Kardeşler; kolkola, yan yana… Gözleri ışıl ışıl. 

Annem, “Büyükler çeksin günahımızı” derken, artık “dayı” dediğim İhsan Köker, “Annemmm… Bir Allah’ım var; senden başka da kimsem yok” diyerek hüngür hüngür ağlıyor.

 BÜYÜK KAVUŞMA BELGESEL OLDU

Evlatlardan biri eğer gazeteciyse, bu evlat için en büyük vebal herhalde bu olayın kaydını hakkıyla düşememek olurdu. 75 yıllık hasretin bu tüyleri diken diken eden hikâyesini özellikle bu yüzden paylaşmak istedim.

Bu kavuşmanın gerçekleştiği anları da bu düşünceyle belgesel olarak hazırladım. Hanım Turan’ın, ağzından çıkan “Bir ömür böyle geçti” sözü ise “Kardeş: Bir Ömür Böyle Geçti” adlı belgesele adını verdi.

Büyük çoğunluğumuzun bir kardeşi, abisi, ablası var.

Ama hiç kardeşiniz yoksa ve 1 tane olduğunu 75 yıl sonra öğreniyorsanız o zaman durum bambaşka olabiliyor.

Ne diyelim…

Kardeşlerinin kıymetini bilenlere selam olsun…